Gerda is een vrouw in detentie in de gevangenis van Brugge. Ze vertelt hoe zij de GESPREKSGROEP van TRALIES UIT DE WEG ervaren heeft.
We laten Gerda aan het woord.
Wat als je hier binnen zit? Wat verwacht je van een gespreksgroep met mensen van buiten?
Uitkijkend, nieuwsgierig, voorzichtig en tegelijkertijd angstig, zenuwachtig. Wat als je hier met beide voeten binnen staand, blijvend bekeken zou worden als ‘crimineel’?
Gelukkig gaf ik het een open kans en door die projecten voel ik me ‘weer mens’, één van…
Ik voel me dank zij de gespreksgroepen gesteund en vooral gemotiveerd om door te zetten. Want er zijn daarbuiten wel degelijk personen die ons nog steeds als ‘mens’ zien, die ons niet beoordelen of veroordelen, mensen bij wie we gewoon even onszelf kunnen zijn. Door de gespreksgroepen kom je ook tot het besef dat het nergens alleen maar rozengeur en maneschijn is; het besef dat verdriet, eenzaamheid, angst, onzekerheid, maar ook blijheid, trots langs beide zijden van de tralies aanwezig zijn.
Wat mij vanuit de gespreksgroepen vooral bij blijft is dat échte verbondenheid nog steeds kan ongeacht de plaats waar je je bevindt. Bovenal heb ik geleerd dat je steeds mag handelen vanuit je hart. De gespreksgroepen hebben me ook geïnspireerd om (kleine vormen van) het geluk te blijven omarmen.
