TABOE
MOEILIJKE BEZOEKEN
GEEN BAND
AANKLAMPENDE HULP
Tijdens ons gesprek zegt Joyce verschillende keren dat ze geluk heeft gehad. “Dankzij de steun uit mijn omgeving ben ik er met weinig kleerscheuren doorgekomen. Ik functioneer goed, heb een mooie job, ga stabiel door het leven.” Maar veel anderen hebben minder geluk. Kinderen van een ouder in detentie zitten niet altijd in de beste socio-economische situatie. Als er sprake is van armoede, maakt een gevangenisstraf die situatie alleen maar erger. Vaak komt ook jeugdhulp in het spel, wat een extra impact heeft op kind en gezin. ‘Nooit heeft iemand mijn moeder en mij hulp geboden, ons proactief verteld waar we terechtkonden met al onze vragen.’ Hoewel we dat allemaal eigenlijk wel weten, is er veel te weinig aandacht voor deze kinderen, zegt Joyce. “Nooit heeft iemand mijn moeder en mij hulp geboden, ons proactief verteld waar we terechtkonden met al onze vragen en bezorgdheden”, stelt de twintiger. “Altijd moesten wij de eerste stap zetten. Voor kinderen is dat quasi onmogelijk. Nog los van hun leeftijd, is er het stigma. Mensen die zich schamen, zetten de eerste stap niet. Er is een grote nood aan aanklampende hulpverlening.” Omdat ze iets wil terugdoen voor kinderen in een gelijkaardige situatie, doet Joyce voor haar masterproef onderzoek naar kinderen in detentie. Ze was vrijwilliger voor kinderbezoeken in Gent. Samen met een lotgenote bekijkt ze nu of ze op termijn een organisatie kunnen oprichten voor kinderen met ouders in detentie. “Idealiter gebeurt die hulpverlening vanuit justitie of welzijn, maar de ‘instituten’ zijn te log om snel resultaten te kunnen boeken.”